Welenhoeck blikt dankbaar terug

Alles bouwt op het verleden en daarom is alles wat er in het verleden gebeurde ook de grootste pijler van waar we nu staan, inclusief het leerproces erbij. Kleine geesteskindjes worden groot en we hopen dat het eenmaal volwassenen geworden een heel ervaringsgeschiedenis heeft, waarop het telkens van binnenuit kan puren.

We kunnen zo intens voelen hoe elke volgende stap het resultaat is van de reeds afgelegde weg. Dankbaar zijn we nu voor het punt waar we mogen staan, voor de mede-oprichters, basis-investeerders, de energie die velen er al in hebben gestoken, voor die weg die we samen soms alle kanten zijn opgegaan.

Dat we hier sinds de aankoop ook al veel leergeld in beta(a)l(d)en, mogen we niet ontkennen. Om die moeilijkheden betekenis te geven, trachten we ze als systemische betekenisvolle processen te beschouwen.

Alle partijen deden wat ze konden, anders hadden we het wellicht meteen anders gedaan. Elk probleem initieerde een zoektocht naar een structuur die het probleem in de toekomst steviger aankan. Het fundament waarop het platform nu rust, is erdoor gegroeid. Zo groeide een toelatingsprocedure voor nieuwe bewoners, steeds betere vergadertechnieken, emotionele cirkels om spanningen op te lossen, afspraken rond werkmomenten...

Sommige tochtgenoten hebben we niet kunnen houden en zijn in onvrede ontgoocheld een andere weg opgegaan. Dat is voor alle partijen jammer. We hadden ondanks alles ook samen gelachen, samen gegeten, lief en leed gedeeld,... Dat afscheid voelt als een onaf begrip waarom de dingen waren zoals ze gelopen zijn. Het laatste oordeel kan als een vertekend perspectief mist blijven spuien, terwijl ieders processen verder een weg zoeken. Een tendens dat we bij de laatste vertrekkers niet meer ervaren. Onze wegen scheiden nu steeds meer met een onderlinge dankbaarheid voor de tijd samen en een dikke 'tot gauw!'. Ook daarin is Welenhoeck gegroeid.

De geschiedenis van Welenhoeck is ook menselijk. Met vallen en opstaan. We bestaan nog omdat er ook verder gekeken werd voorbij het leerproces zelf en naar de betekenis voor het systeem nadien. Daarom is dankbaarheid naar alle bijdrages, het meest zinvolle dat we kunnen terug geven. Elk moment bouwt een groep Welenhoeckers verder op het verleden, dat met momenten ook een helingsproces vroeg en blijft vragen.

Met een groet 'tot als het moment er is' er in vervat...